Wystawy stałe
Pradzieje Krasnegostawu i okolic
Wystawa ma na celu ukazanie przemian zachodzących w sposobie życia ludzi, zdobywaniu pożywienia, ich pracy, wierzeń i obrządku pogrzebowego w czasach, z których nie dysponujemy źródłami pisanymi. Na wystawie prezentowane są zabytki od najstarszych ze schyłkowego paleolitu ok. 9 000 l. p.n.e. po wczesne średniowiecze (XIII w.). Do najciekawszych eksponatów należą; wióry krzemienne z Wincentowa, grób skrzynkowy kultury amfor kulistych z Łopiennika Dolnego, skarb denarów rzymskich z Romanowa, egipska figurka „uszebti” oraz bogato wyposażony grób z okresu wpływów rzymskich ze Żdżannego. W celu pokazania sposobów używania narzędzi zrekonstruowano ich drewniane oprawy oraz pradawne palenisko służące do przygotowywania pożywienia w garnku zawieszonym na trójnogu nad ogniem. Wystawę wzbogaca jedyny zachowany fragment średniowiecznych obwarowań miejskich z XIV w.
Historia Krasnegostawu i okolic XIV - XX w.
Wystawa ukazuje dzieje miasta od czasów lokacji osady Szczekarzów na prawie miejskim magdeburskim w 1394 roku do 1989 roku. W pierwszej połowie XV wieku w dokumentach pojawia się nowa nazwa Krasnystaw, która zastępuje dotychczasową. Na ekspozycji zgromadzonych zostało blisko pięćset eksponatów w tym m.in. dokumenty, starodruki, tłoki pieczętne, grafiki, obrazy, mapy, sztandary, fotografie, pocztówki, odznaczenia, monety, ulotki, elementy uzbrojenia. Najstarsze z nich pochodzą z okresu przed lokacyjnego i są to żeleźce toporów bojowych oraz naczynia gliniane.
Wśród najciekawszych eksponatów warto wymienić te związane z obecnością w Krasnymstawie (od końca XV do początku XIX wieku) biskupów chełmskich, jak epitafium wykonane z piaskowca z herbem Stanisława Gomolińskiego z początku XVII wieku. Na wystawie znajdują się również liczne dokumenty od XVII do XX wieku (np. z kancelarii króla Stanisława Augusta, wspomnianych wcześniej biskupów chełmskich, starostów krasnostawskich, czy władz miejskich). Na mapie wydanej we Francji w 1665 roku, a przedstawiającej Ruś Czarną, można zobaczyć nieistniejący już dzisiaj duży staw, od którego Krasnystaw wziął swoją nazwę.
Prezentowane są również starodruki z XVI - XVIII wieku z dawnych bibliotek funkcjonujących przy zakonach augustianów, jezuitów oraz kapitule Wydawane po łacinie, pochodzą z zachodnioeuropejskich drukarni w Antwerpii, Amsterdamie, Paryżu i Wenecji. Wśród nich na wyróżnienie zasługują: „De vita Caesarum” Swetoniusza z 1592 roku oraz „De conscientia et eius jure vel cosibus” z 1631 roku ozdobione herbem Pilawa, a będąca darem starosty krasnostawskiego Michała Potockiego dla zakonu jezuitów. Innym ciekawym drukiem na wystawie jest pochodzące ze zbiorów ziemiańskiej rodziny Smorczewskich dzieło Ludovico Ariosto pt. „Orlando Furioso” wydane w Wenecji w 1730 roku. Wcześniej należało ono do książąt Borghese.
Wśród monet polskich i obcych od końca XIV do XX wieku (zarówno srebrnych jak i złotych) można zobaczyć m.in. złoty dukat węgierski z XV wieku, również złote monety z okresu panowania Stefana Batorego, Jana Kazimierza, Jana Sobieskiego oraz wybijane na zlecenie Rządu Narodowego w czasie Powstania Listopadowego. Na uwagę zasługują pierwsze polskie banknoty wydane w okresie Powstania 1794 roku. Ciekawostką na wystawie jest niewątpliwie XIX wieczny srebrny kubek z również srebrną monetą z oblężonego Zamościa.
Na ekspozycji znajdują się także obiekty związane z osobą księcia Józefa Poniatowskiego m.in. jego portret w młodym wieku pędzla Józefa Grassiego, oraz filiżanka i łyżeczka z jego wizerunkiem. Można również oglądać eksponaty związane z działalnością na terenie miasta cechów rzemieślniczych, wśród nich żelazną skrzynię z końca XVIII wieku i sztandar z 1865 roku. Z okresu Powstania Styczniowego pochodzą: proporczyk oddziału powstańczego, kosy bojowe i haftowany koralikami orzeł.
Najstarsze fotografie ukazują Krasnystaw i jego mieszkańców przed wybuchem i podczas I wojny światowej, podczas której centrum miasta zostało częściowo zniszczone. Wśród eksponatów z okresu międzywojennego warto wymienić sztandar Stronnictwa Ludowego oraz tablicę informacyjną Powiatowego Związku Kombatantów. Okres drugiej wojny światowej ilustrują m.in. prasa konspiracyjna, obwieszczenia niemieckich władz okupacyjnych oraz plan ataku na więzienie w Krasnymstawie z 1943 roku autorstwa dowódcy akcji Stanisława Sokołowskiego, zamordowanego w listopadzie 1945 roku przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Koniec okupacji niemieckiej, a jednocześnie początek komunizmu to m.in. fotografie wkraczających do miasta w lipcu 1944 roku żołnierzy armii gen. Zygmunta Berlinga oraz wykonane po powrocie z Syberii w 1946 roku żołnierzy Batalionów Chłopskich, wywiezionych w 1944 roku. Natomiast okres późnego PRL-u reprezentują znaczki pocztowe podziemnej „Solidarności” oraz fotografie ukazujące pochód pierwszomajowy krasnostawskiej młodzieży alternatywnej 1 maja 1989 roku.
Najciekawsze odkrycia archeologiczne z Krasnegostawu
Na wystawie zaprezentowano 335 najciekawszych zabytków pozyskanych w trakcie dotychczas przeprowadzonych badań i nadzorów archeologicznych w różnych częściach Krasnegostawu, dzięki którym możemy lepiej poznać dzieje miasta i jego rozwój przestrzenny od pradziejów po czasy nowożytne i współczesne. Najliczniejszą i najbardziej różnorodną grupę eksponatów stanowią zabytki odkryte podczas remontu dawnego kolegium jezuickiego, wzniesionego na fundamentach XVII-wiecznych mieszczańskich kamieniczek, a użytkowanego przez 300 lat. Po kasacie zakonu jezuitów w 1773 r., w budynku klasztornym mieściły się m.in. koszary wojskowe i lazaret. Stąd udokumentowana różnorodność zabytków. Najwięcej znaleziono ceramiki naczyniowej, w tym fragmenty ceramiki pradziejowej, prawie całe naczynie z okresu wpływów rzymskich, kilka naczyń, głównie siwaków, wiele fragmentów talerzy, mis, garnków z gliny: siwych, szkliwionych, połmajolikowych, datowanych od XIV do XX w. Wśród przedmiotów użytkowych znalazły się również: gliniane cybuszki fajek, porcelanowa waza (Anglia, ok.1847 r.) oraz kilka fragmentów naczyń fajansowych i porcelanowych. Drugą liczną grupę zabytków stanowią naczynia szklane i ich fragmenty, w tym kielichy i stopki kielichów, pucharków, szklaneczki z XVII-XVIII w., butelki i buteleczki (XIX-XX w.).
Niedużą grupę eksponatów, jednakże bardzo ciekawą, stanowią monety, w tym srebrny szeląg Stefana Batorego wybity w 1586 r. i szelągi litewskie z XVII w., wyroby z żelaza, takie jak zawias do drzwi, gwoździe kute, podkowa, ostroga, scyzoryk francuski Opinel w drewnianej oprawie, miedziany kubek i czajnik oraz sakiewka skórzana. Do niezwykłych okazów należą „skamieniałe drzewo” i nieokreślony przedmiot z piaskowca.
W dawnych obiektach o różnej funkcji, m.in. katedrze, kolegium jezuickim, znajdowały się piece grzewcze zbudowane z kafli. Najstarsze zachowane we fragmentach mają kształt trójkątny z bogato zdobioną płytką (XVI-XVIIw.) i pochodzą prawdopodobnie z nieistniejącej katedry. Pozostałe mają glazurowaną na zielono lub brązowo płytkę i tylną część, zwaną kołnierzem (XVII w.). Oprócz nich ocalały bardzo dekoracyjne kafle XVIII-wieczne malowane kobaltem, a także XIX-wieczne, w tym narożne oraz zakończenia pieców.
Uzupełnieniem wystawy są fotografie ukazujące przebieg prac remontowych w budynku dawnego kolegium jezuickiego w latach 1995-98, rekonstrukcje planów Krasnegostawu w 1 połowie XVI w. i XVIII w. wg K. Pawłowskiego z 1968 r., odbitki planów z 1811 r. i 1830 r. oraz widoków zamku wg akwarel Z. Vogla z 1794 r. i 1812 r.
Kultura materialna wsi krasnostawskiej
Na wystawie zgromadzono eksponaty ukazujące najstarsze i najbardziej powszechne zajęcie ludności wiejskiej - rolnictwo. Są to m.in. narzędzia do orki (pług, jarzmo na woły, brony), zbioru i przechowywania zboża (sierpy, grabie, cepy, plecione i dłubane naczynia zasobowe, miarki ), urządzenia do przygotowywania kaszy (żarna, stępy, kaszownik), a także wóz na drewnianych osiach. Pszczelarstwo i rybołówstwo, należące również do najstarszych zajęć ludzi, ukazują: ule kłodowy i słomiany, sikawka do spryskiwania pszczół, a także wiersza do łowienia ryb i kosz na węgorze. Znaczna grupa ludności mieszkającej na wsi zajmowała się tkactwem, które na wystawie reprezentowane jest przez narzędzia tkackie przedstawiające kolejne etapy pracy od zbioru lnu po utkanie płótna na warsztacie tkackim.
Na przełomie XIX i XX w. na wsi krasnostawskiej występowało już szereg tradycyjnych rzemiosł, takich jak garncarstwo, kowalstwo, bednarstwo, szewstwo, ciesiołka, kołodziejstwo. na wystawie pokazano najciekawsze eksponaty reprezentujące każde z wymienionych rzemiosł. Są to: naczynia gliniane wykonane na kole garncarskim (garnki, misy, dwojaki, dzbany, itp.) narzędzia i wyroby kowalskie m.in. miech kowalski, kowadło, motyki, sierpy, podkowy, kraty balkonowe, krzyże przydrożne; naczynia klepkowe (beczki, beczułki, faski, zolniki, maselnica); warsztat stolarski z wyposażeniem m.in. w heble, świdry, piły oraz warsztat kołodzieja. Wiele z tych przedmiotów znajdowało się na wyposażeniu chałupy wiejskiej w powiecie krasnostawskim na przełomie XIX i XX w.
Rekonstrukcja kuźni z XIX/XX w.
Wystawę zorganizowano w ramach obchodów jubileuszu 50-lecia Muzeum Regionalnego w Krasnymstawie. Celem jej było odtworzenie wyglądu kuźni funkcjonującej w powiecie krasnostawskim na przełomie XIX i XX w., wraz z wyposażeniem w sprzęty i wyroby kowalskie, zgromadzone przez dział etnografii. Do rekonstrukcji kuźni użyto starego materiału budowlanego w postaci bali drewnianych, stanowiących jej konstrukcję oraz grubych i szerokich desek na ściany boczne łączone na „jaskółczy ogon”. Ściana frontowa z imitacją wejścia przykryta gontem jest niepełna, co ułatwia zajrzenie do wnętrza kuźni, w którym centralne miejsce zajmuje kowadło ustawione na pniu drzewa. W rogu zrekonstruowano palenisko z drewnianym okapem i zamontowanym miechem kowalskim. Spośród narzędzi najliczniej reprezentowane są: imadła, młotki, gwintownice, kleszcze, natomiast wśród wyrobów kowalskich: podkowy, siekiery, motyki, sierpy, ości rybackie, tasaki, zawiasy do drzwi, okucia wozów, sań, skrzyń itp. Wiele z nich posiada zdobienie, które podyktowane było względami estetycznymi i praktycznymi. Ornament bywał znakiem firmowym i rozpoznawczym w razie zaginięcia lub kradzieży przedmiotu. Pełnił również magiczną rolę, np. gwiazdy i półksiężyce miały chronić przed złymi mocami. Narzędzia i wyroby kowalskie zawieszono na ścianach i u sufitu, ułożono na drewnianych półkach przybitych do ścian, na stołach, w palenisku, przy kowadle, na glinianej podłodze (klepisku). Wystawę uzupełniają wyroby wykonane przez kowali z powiatu krasnostawskiego.
„Pieprzno i szafranno moja mości panno” - rekonstrukcja kuchni dworskiej z XIX w.
Za wzór do rekonstrukcji posłużyła rycina pochodząca z 1822 r. Dawne pomieszczenia kuchenne były ciemne, rozświetlane kagankami i paleniskiem, zadymione i wydzielające zapachy drażniące nozdrza, stwarzające zagrożenie pożarowe, dlatego zazwyczaj były lokowane z dala od pomieszczeń mieszkalnych. W zrekonstruowanej kuchni z paleniskiem i okapem, wyposażonej w różne sprzęty: ławy, stoły, stoliki, umieszczono wiele naczyń miedzianych, glinianych i szklanych, takich jak rondle, patelnie, garnki, czajniki, kocioł do smażenia powideł, moździerze, tasaki, dzbanki, kubki, talerze, łyżki, butelki, wagi, samowar, mikser ręczny, urządzenie do parzenia herbaty, młynek do mielenia kawy. Do sufitu zawieszono obręcz do lania świec. W kuchni czuje się również zapach ziół zawieszonych na okapie oraz wiele przypraw, w tym szafran, goździki, pieprz, ziele angielskie, liście laurowe, natomiast w naczyniach znajdują się m.in. mak, groch, soczewica, kawa, herbata. Wystawę przygotowano w oparciu o zbiory własne muzeum.
Wyposażenie izby wiejskiej XIX/XX w.
Wystawa prezentuje elementy wyposażenia izby wiejskiej ludności chłopskiej zamożnej i średniozamożnej z d. powiatu krasnostawskiego. Tradycyjnym chłopskim domem mieszkalnym w końcu XIX i pocz. XX w. była chałupa trójwnętrzna jednoizbowa, składająca się z izby, sieni i komory. Najważniejszym pomieszczeniem domu była izba, spełniająca wiele funkcji w stosunku do jej użytkowników. Funkcje mieszkalne, gospodarcze, kultowe i estetyczne oraz towarzysko - reprezentacyjne. Zabytki zgromadzone na wystawie wiążą się z wszystkimi wymienionymi funkcjami. Meble - główny element wyposażenia wnętrz mieszkalnych, w izbach wiejskich pow. krasnostawskiego pojawiły się w zasadzie w II poł. XIX w. Zaprezentowano wszystkie grupy mebli; schówkowe w tym skrzynie i kufry, półki i półki z łyżnikami, kredensy - wypoczynkowe; łóżka i kołyski, „szlabany”, ławy i ławy z poręczami bocznymi, stoły, stołki i krzesła, sprzęty służące do utrzymania czystości. Wśród drobnych sprzętów domowych pokazano; ceramikę, naczynia klepkowe, sprzęt kuchenny. Na szczególną uwagę zasługują obrazy o treściach religijnych, wykonane różnymi technikami. W grupie dekoracji wnętrz mieszkalnych umieszczono wycinanki, „pająki”, sztuczne kwiaty.
Portret Polski XVIII -XIX w.
Na wystawie prezentowane są zarówno obrazy olejne jak i pastele. Większość stanowią tzw. „portrety sarmackie” do tej grupy zaliczyć należy niewątpliwie, powstałe w I połowie XVIII w. konterfekty przedstawicieli rodu Potockich (Krystyny, Feliksa, Michała i Jerzego), głównych dobrodziejów krasnostawskich Jezuitów. Na ekspozycji można obejrzeć również portrety okolicznej szlachty m.in. Anny i Tomasza Stamirowskich, Rafała Sarbiewskiego oraz Augusta Kickiego. Pastelowy wizerunek tego ostatniego namalowany w 1794 r. powstał prawdopodobnie w kręgu artystów działających na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Rzemiosło artystyczne XVIII - pocz. XX w.
Wystawa prezentuje zbiory w zakresie dawnej sztuki zdobniczej, stanowiące elementy urządzenia i wyposażenia wnętrz mieszkalnych zamożnych grup społecznych; ziemiaństwa i bogatego mieszczaństwa. Są to przedmioty, których używał lub którymi otaczał się człowiek. Meble, srebra, szkło i porcelana, tkaniny i dywany, dają przegląd styli, upodobań estetycznych ale i możliwości finansowych jakimi dysponowali zleceniodawcy. Meble intarsjowane, rzeźbione i złocone a także skromniejsze wykonane techniką stolarską z krajowych surowców dają przegląd form i typów panujących w stylowym meblarstwie europejskim. Ozdobą wystawy jest sekretera „chińska” wykonana w Zachodniej Europie w I poł. XVIII w. oraz intarsjowana komoda w stylu Ludwika XV. W wyposażeniu i dekoracji wnętrz mieszkalnych dużą rolę odgrywały wyroby ceramiczne a od XVIII w. porcelanowe. Wystawione obiekty reprezentują najsławniejsze wytwórnie europejskie funkcjonujące w Miśni, Berlinie, Wiedniu, Frankenthalu, Sevres oraz polskie działające w Ćmielowie, Korcu i Baranówce. Posiadanie wyrobów złotniczych zawsze było wyrazem wysokiej pozycji społecznej. Wśród eksponowanych obiektów sztuki złotniczej wybijają się klasycystyczne srebra warszawskie sygnowane przez J. Bandaua, J. Różańskiego, F.J. Szwarca oraz wyroby XIX-to wieczne z wytwórni K. F. Malcza, K. Lilpopa, L. Nasta i innych. Wśród wyrobów ze szkła wybijają się dzieła artystów francuskich w stylu secesji Emila Galle i Rene Lalique`a.
Zamek i dwór w Krupem
Na wystawie zaprezentowano detale architektoniczne pochodzące z zamku w Krupem z lat 1604 - 1608 wzniesionym przez Pawła Orzechowskiego herbu Rogala podkomorzego chełmskiego, starostę suraskiego. Zamek stanowił rozległy zespół przestrzenny, usytuowany na krawędzi doliny rzeki Krupianki, prawobrzeżnego dopływu Wieprza. Otoczony był stawami i rozlewiskami rzeczki i pozostałościami fosy przy trasie Krasnystaw-Chełm. Zespół zamkowy składa się z zamku właściwego i tworzącego z nim zamknięty obwód warowny przedzamcza. Na wystawie pokazano kafle piecowe pochodzące z XVII w., fragmenty naczyń szklanych i ceramicznych.
Dwór wzniesiony przed 1779 r. przez Jana Michała Reja, starostę nowokorczyńskiego, ukończony po 1782 r., przebudowany w 1840 r. Na wystawie pokazano fotografie dworu w Krupem oraz kafle glazurowane na biało, pochodzące z pieców we dworze. Wystawę zamykają zdjęcia grobiska w Krynicy z kamiennym uwieńczeniem wieży w postaci okazałej tralki pochodzącej z tamtejszej kaplicy grobowej Pawła Orzechowskiego podkomorzego chełmskiego zm. 1612 r.
Sztuka sakralna
Zbiór opiera się głównie na depozycie parafii pw. św. Franciszka Ksawerego w Krasnymstawie. Pozostałe obiekty wykonane dla kościoła i prawdopodobnie w znacznej części przez artystów jezuitów zamieszkujących w krasnostawskim kolegium są integralnie związane z kościołem i kolegium, budowlami dawniej jezuickimi.
Do najbardziej interesujących należy kielich mszalny z 1667 r. fundacji Katarzyny z Sobieskich Radziwiłłowej, dzieło wybitnego złotnika gdańskiego Andrzeja Mackensena Starszego, pracującego m.in. dla dworu króla Jana Kazimierza. Ciekawie prezentuje się zespół plakiet wotywnych z XVIII w. Są również przykłady tkanin i haftów, w tym późnobarokowy ornat haftowany srebrną nicią I połowy XVIII w. Na wystawie znajdują się także obiekty obrazujące, upowszechniony szczególnie w XVIII w., zwyczaj ozdabiania obrazów tzw. „sukienkami”. Wykonane przez anonimowych artystów są dobrym przykładem złotnictwa XVIII wieku. Niezbyt liczne przyklady snycerki świadczą o wysokim poziomie artystycznym wyposażenia krasnostawskiego kościoła, w którym zidentyfikowano kilka rzeźb jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy okresu rokoka Antoniego Polejowskiego. Kolekcję uzupełnia zespół lichtarzy; w tym - skromne lichtarze cynowe i bardzo bogato opracowane lichtarze ze srebrzonego brązu.
Jednym z najstarszych eksponatów prezentowanych na wystawie jest kolorowany drzeworyt ukazujący Rozesłanie Apostołów. Jego autorem jest niemiecki malarz i grafik Michael Wolgemut (ur. 1434 r. w Norymberdze - zm. 1519 r. tamże).
Krasnystaw w malarstwie Antoniego Teslara
W saloniku obok refektarza można oglądać obrazy autorstwa Antoniego Teslara namalowane podczas jego pobytu w Krasnymstawie w 1941 roku. Prace te wykonane zostały zarówno techniką gwaszu na kartonie jak i farbami olejnymi na płótnie.
Artysta (urodzony 26 maja 1898 w Krzeszowicach, zmarł 13 września 1972 w Warszawie) przedstawił na nich m.in. panoramę Krasnegostawu od strony łąk oraz widok Krakowskiego Przedmieścia. Wśród prezentowanych dzieł jest także ostatnio pozyskany obraz ukazujący płynącą przez Krasnystaw rzekę Żółkiewkę.
Antoni Teslar malował przede wszystkim pejzaże, portrety i martwą naturę. W 1917 lub 1918 roku rozpoczął naukę w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Związany był z Legionami, gdzie służyli też jego bracia, i z sekcją wydawniczą Naczelnego Komitetu Narodowego. W latach 1921-1925 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Wojciecha Weissa i Stanisława Kamockiego. W latach 1926-1929 studiował w Paryżu w Conservatorie National des Arts et Metiers u H. Magny. Dodatkową działalnościąartysty było emalierstwo (otrzymał brązowy medal w 1928 roku i srebrny w roku 1929 na międzynarodowych wystawach biżuterii w Paryżu). Był członkiem Grupy Zachęta.
Chmielarstwo i piwowarstwo
Temat ekspozycji nawiązuje do liczącego już kilkadziesiąt lat corocznego Ogólnopolskiego Święta Chmielarzy i Piwowarów „Chmielaki Krasnostawskie”. Na wystawie, na której zgromadzono około 100 obiektów, można zobaczyć m.in. zarówno liczące często kilkaset lat dzbanki, kubki, kufle (najstarszy zabytek pochodzi z XV wieku), jak i miary do płynów, dębowe beczki, czy pamiątkowe kufle oraz szklanki związane z „Chmielakami”. Ponadto na ekspozycji zaprezentowane zostały rzeźby i obrazy wykonane przez twórców ludowych ukazujące zbiór chmielu oraz degustację piwa. Wystawę uzupełniają fotografie przedstawiające uprawę chmielu, proces ważenia piwa oraz dożynki chmielowe, a także plakaty z „Chmielaków Krasnostawskich”.
Celem wystawy jest przybliżenie tradycji chmielarskich i piwowarskich w Krasnymstawie oraz historii odbywających się od 1971 roku „Chmielaków”. Słowo piwo wywodzi się z prasłowiańskiego wyrazu pivo oznaczającego napitek, napój. Pierwsze ślady dotyczące piwowarstwa pochodzą z terenów położnych w widłach Eufratu i Tygrysu, a napój wówczas przygotowywany różnił się zasadniczo od trunku, który znamy w dzisiaj. Pierwszym ludem opisującym skład piwa oraz jego recepturę byli Sumerowie, którzy złocisty napój ważyli z ziaren prosa, a dla uzyskania goryczki dodawali różnego rodzaju zioła.
Piwo było najbardziej popularnym codziennym napojem w całej średniowiecznej Europie (za wyjątkiem terenów położonych nad Morzem Śródziemnym, gdzie dominowało wino) o niewielkiej zawartości alkoholu. Także wśród Słowian było najbardziej popularnym trunkiem, i to im przypisuje się, iż jako pierwsi zaczęli używać do jego zaprawiania w celu poprawy walorów smakowych chmielu. Duży wkład w rozwój piwowarstwa w średniowiecznej Europie oraz powstania różnych gatunków piwa mieli mnisi z klasztorów z terenów dzisiejszych Czech, Bawarii, Belgii oraz Irlandii. Ważono je również w majątkach na użytek własny, a także w rozwijających się dynamicznie w średniowieczu miastach, od których często trunek ten brał swą nazwę. Z czasem prywatni piwowarzy zaczęli organizować się w cechy, które miały skuteczniej bronić ich interesów na rynku, gdzie panowała bardzo duża konkurencja. Od czasów legendarnego Piasta jest ono związane także z historią Polski. O zamiłowaniu do piwa Bolesława I Chrobrego pisze w swojej „Kronice” żyjący na przełomie X i XI wieku biskup merseburski Thietmar. Jego popularność można tłumaczyć tym, iż przez stulecia w Polsce starano się nie pijać wody, której spożywanie biorąc pod uwagę ówczesny stan higieny było niebezpieczne dla zdrowia. Do XVII wieku wytwarzano głównie piwo pszeniczne, które następnie zostało wyparte przez jęczmienne. O piwie warzonym z pszenicy, jęczmienia, żyta i orkiszu wspomina Jan Długosz w swoich „Rocznikach”.
Pierwszy przywilej na warzenie piwa i wolne szynkowanie dla krasnostawskich piwowarów pochodzi z 1524 roku i wydany został przez króla Zygmunta I Starego. Według lustracji z 1782 roku w Krasnymstawie funkcjonowały cztery browary tj.: miejski, biskupów chełmskich (wcześniej będący własnością zakonu jezuitów), zakonu augustianów oraz jedyny prywatny należący do Józefa Tabiszewskiego. Na początku XIX stulecia w przy ul. Browarnej mieściły się słodownie i browary co ukazane jest na archiwalnym planie miasta z 1811 roku. W powstałej w latach 20-tych XX wieku Szkole Rolniczej jako pierwszej w kraju kształcono przyszłych chmielarzy. Propagatorem uprawy tej rośliny był z jeden z jej nauczycieli, a jednocześnie inicjatorów utworzenia szkoły Tadeusz Fleszyński z wykształcenia inżynier rolnik-chmielarz. Wykorzystując fakt, iż zarówno okolice Krasnegostawu jak i cała Lubelszczyzna były wówczas liderem w uprawie chmielu w skali kraju, w 1971 roku po raz pierwszy zorganizowano dożynki chmielowe pod nazwą „Chmielaki Krasnostawskie”. Początkowo miały one charakter lokalny. Od 1977 roku przekształciły się w imprezę o zasięgu ogólnopolskim, która wrosła w miejscowa tradycję i do dzisiaj cieszy się dużą popularnością, nieodłącznie kojarząc się z Krasnymstawem.
